Приветствую Вас Հյուր!
ԿԱՏԵԳՈՐԻԱ
| Լուրեր [196] |
| Բնապահպանական [11] |
| Խմբագրական [5] |
| Քրեական [7] |
| Առողջապահական [5] |
| Սոցիալական [6] |
| Գյուղատնտեսություն [5] |
| Դատական [7] |
| Կրթություն [7] |
| Վիդեոսրահ [1] |
| Մշակույթ [5] |
| Մարզական [9] |
| Համայնք [21] |
Արխիվ
Поиск
Հղումներ
Տեսադարան
ՏԵՍԱՆԿՅՈւՆ
Մեր հարցումը
Եղ.տես./Տարադ.
Ստատիստիկա
Օնլայն: 3
Հյուրեր: 3
Օգտագործողներ: 0
Главная » 2010 » Հունվար » 27 » ՙՎերջին ռոմանտիկը՚
13:01 ՙՎերջին ռոմանտիկը՚ | |
 -Ո՞վ է Զավեն Պետրոսյանը, որ վերջերս մարզային թերթում այդքան խորիմատ հոդված էր գրել,- հարցրեց Տավուշի մարզի անտառտնտեսություններից մեկի տնօրենը, ով ընթերցասեր է, սեղանին մշտապես թերթեր կան:Ներկայացրի, որ Զավեն Պետրոսյանը նկարիչ է, բանաստեղծ, մանկավարժ, լրագրող եւ... պարզապես բարի մարդ: Զավենն ու չարությունն անհամատեղելի են: Նրա կյանքն արվեստին է նվիրված, միշտ առօրյայից վեր, ավելի լուսավոր միջավայրի մեջ է, ուր բացակայում են գորշն ու ճղճիղմը: 1990-ական թվականների առաջին կեսին միասին շրջանային թերթում էինք աշխատում: Ձմռան առավոտները մրսած մտնում էինք խմբագրություն: Դեռ վառարանը չվառած` Զավենը ձեռքն էր առնում մատիտը եւ սառած ձեռքով մի ձմեռային պեյզաժ արարում: Այժմ նրա տանը, Ջուջեւանում հարյուրավոր նկարներ կան, որ դեռ չեն ցուցադրվել: Նրա նկարների ցուցահանդեսներ են եղել հայրենի Ջուջեւանում, Նոյեմբերյանում, Իջեւանում, Երեւանում: Նկարազարդել է երկու տասնյակից ավել գրքեր` Աբիգ Ավագյանի, Անահիտ Սահինյանի, Բոգդան Ջանյանի, Գեւորգ Արշակյանի, Լիպարիտ Սարգսյանի, Սամվել Բեգլարյանի, Նազարեթ Կիրակոսյանի, Տիգրան Նիկողոսյանի եւ այլոց ստեղծագործությունների ժողովածուները: Զավեն Պետրոսյանի գեղանկարները հաջողված են,սակայն գծանակարի մեջ ավելի մեծ վարպետության է հասել: Հազվադեպ է նկարներ վաճառում: Մի անգամ Նոյեմբերյանի տարածաշրջանի հարուստներից մեկը իր դիմանկարն էր պատվիրել եւ կամեցել նկարվել Փափազյանի կեցվածքով: Սակայն Զավենը չէր կարող մեծածախ ապրանք վաճառողին նման վսեմաշուք կեցվածք տալ, կեղծ կստացվեր: Ստացվել էր ռեալիստական դիմանկար: Մի անգամ Զավենը ինձ հարցրեց. -Ո՞ւմ դիմանկարն է, ճանաչո՞ւմ ես այս մարդուն: Իհարկե ճանաչեցի այդ գործարարին: -Իսկ ինքն ասաց, թե իրեն նման չէ, հրաժարվեց վճարել ու վերցնել իր դիմանկարը,-հանգիստ, առանց վրդովմունքի հայտնեց Զավենը: Երկու մուսաների ծառա: Հաճախ Զավենին այդպես են կոչում: Որովհետեւ բանաստեղծական խոսքի հանգույն պատկերներ են ծնվում կտավին, ծավալվում են գույները: -Նկարչությունն ինձ լավ տրամադրություն է տալիս, այն գեղեցկություն է, իսկ գեղեցկությունը մարդուն բարձրացնում է, վեհացնում,- ասում է Զավենը: Ավարտել է Երեւանի Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի նկարչագծագրական ֆակուլտետը: Ուղիղ 30 տարի , սկսած 1980թ.-ից դասավանդում է: Ժամանակին հայոց լեզու եւ գրականություն է ուսուցանել, հիմա կերպարվեստ, գծագրություն է դասավանդում Ջուջեւանի եւ հարեւան Բաղանիսի դպրոցում: Նաեւ հայոց եկեղեցու պատմություն է դասավանդում Ջուջեւանի դպրոցում: Դպրոցի տնօրինությունը գոհ է նրա աշխատանքից, որովհետեւ իր աշխատանքային պարտականությունները լավ կատարելուց զատ, պլակատներ է ձեւավորում, պատի գրական թերթեր պատրաստում, ուղի հարթում, խրախուսում պատանի ստեղծագործողներին: Ջուջեւան իմ այցի ժամանակ Զավենին` իր աշակերտների հետ, հանդիպեցի գյուղի հնամենի եկեղեցում, ուր նա, հայոց եկեղեցու պատմության դասաժամին, աշակերտների հետ մոմ էր վառում, երեխաներին սովորեցնում մոմավառության հոգեւոր խորհուրդը: Զավենը բնության սիրահարն ու նվիրյալն է,այն հարուստ բնության, այն զմրուխտ անտառների, որ գոտեւորում են Ջուջեւանը: Աստծո ամեն օր նա արարում է: Հեղինակել է բանաստեղծությունների 4 ժողովածու`ՙԵրկնալույս՚( 1999թ.), ՙխռովք եւ հրճվանք՚( 1999թ.), ՙԴրախտավայր՚(2001թ.) եւ ՙԱնհանգիստ անդորրություն՚ (2008թ.): Մեծ թվով ստեղծագործություններ դեռ սպասում են տպագրության:  Վերջին գրքի առաջաբանում բանասիրական գիտությունների թեկնածու Ներսես Աթաբեկյանը գրել է. ՙՌոդենն, ասում են, չէր կարողանում քանդակել առանց բնորդին մատնաչափ առ մատնաչափ շոյել-շոշափելու, առանց այդկերպ հարազատանալու նրա մարմնին եւ էությանը: Զավեն Պետրոսյանը, որ բնության նկարիչ է( նաեւ` ուղիղ իմաստով` նկարիչ) ահա այդպես շոյում-շոշափում է է իր բնություն-տունը. ծիլը մի մատ էլ բարձրացավ, արեւի շողը այս անգամ այս անկյան տակ խրվեց հողում, կլորացավ ճայռի մամռե կուզը... Նկարիչ-բանաստեղծի մատները գուրգուրանքով շոշափում ու հոտոտում են ամեն ինչ, ու նրա տեսողությունից ոչինչ չի վրիպում: Եվ ճանաչումի այս ընթացքը երկուստեք է, բնությունն ինքն էլ տնտղելով ճանաչում է բանաստեղծին, արձագանագրում նրա աճումի ու նահանջի բոլոր թրթիռները. Քամին` շրջիկ նկարիչ, վրձինն է շարժում...՚: ՙԱնհանգիստ անդորորություն՚ ժողովածուն Հայաստանի գրողների միության կողմից ճանաչվեց որպես 2008-2009 թվականների լավագույն գեղարվեստական գիրք, եւ Զավեն Պետրոսյանն արժանացավ Մկրտիչ Սարգսյանի անվանի գրական մրցանակի: Մարդը համեստորեն, գլուխը կախ, Երեւանից 200 կմ հեռու իր գյուղում երկնում է, եւ մի օր նրա բանաստեղծական արվեստը գնահատվեց: Զավենը ոչ միայն հայրենի եզերքի նվիրյալ երգիչն է, նա իր ստեղծագործություններում որոնում է գոյության, տիեզերքում մարդ արարածի տեղն ու դերը. Զոհ է գնում լույսն ստվերին (Լույսը ինքն է ծնում ստվեր), Կուլ է տալիս մութն աստղերին (Մութը ինքն է ծնում աստղեր), Արդեն այնքան զոհ է տարել (Կյանքն այս չքնաղ զոհ է ինքնին)` Դամբարան է կյանքը դառել (Հող է պետք, որ սերմերն ընկնեն): 52-ամյա Զավեն Պետրոսյանն իր պոեզիայով, լուսեղեն նկարներով, լրագրային հոդվածներով, ամեն օր աշակերտներին տված դասերով ավելացնում է լույսի եւ բարության չափն այս աշխարհում: Մեր խառը ժամանակներում դա շատ է հարկավոր: Եվ ամենակարեւորը` իր հանապազօրյա վարքով, ստեղծագործություններով նա փաստում է, որ արարելու, մշակութային լիարժեք կյանքով ապրելու, արվեստի մեջ հաջողության հասնելու համար ծննդավայրը թողնելու, մեծ քաղաքներ հասնելու հարկ չկա: Ոսկան Սարգսյան | |
|
| |
| Всего комментариев: 0 | |
"Տեսանկյուն" © 2024 | 